Πρωταγωνιστές του γέλιου

Το ξεκίνημα της εφημερίδας ξεκινά πολλές φορές από τις σελίδες στις οποίες φιλοξενούνται οι γελοιογραφίες. Χαμόγελα, ηχηρά γέλια, σκέψη μπροστά στα χιουμοριστικά σκίτσα πολιτικών και τις σουρεαλιστικές λεζάντες.

Η έμφυτη τάση του ανθρώπου να διακωμωδήσει την πολυσύνθετη καθημερινότητα και από την άλλη να φτάσει στον πυρήνα της αλήθειας των πραγμάτων μετουσίωσε το σκίτσο σε τέχνη. Το χιούμορ, η διακωμώδηση και η σάτιρα, όπως αναπτύσσονται μέσα από τη γελοιογραφία, γίνονται η τέχνη της καταγραφής, της κριτικής και του προβληματισμού απέναντι στα ανθρώπινα έργα. Αυτό είναι το διαχρονικό χαρακτηριστικό του γέλιου: η διακοπή της λογικής.

Ο γελοιογράφος ακροβατώντας ανάμεσα στη δημοσιογραφία και τη καλλιτεχνική δημιουργία, έχει τη δύναμη σε ένα περιορισμένο χώρο να καταγράψει με εύστοχο και ευχάριστο τρόπο την επικαιρότητα. Πολλές φορές μάλιστα πιο πετυχημένα απ’ ότι ένα μακροσκελές άρθρο. Εξάλλου, η γελοιογραφία είναι ένα συμπυκνωμένο άρθρο σατυρικού περιεχομένου. Το γεγονός ότι είναι σάτιρα, το κάνει πιο εύπεπτο και κατανοητό στο κοινό. Πολιτικοί, πολιτικές εξελίξεις και κοινωνικά φαινόμενα αποτελούν ανεξάντλητο πεδίο έμπνευσης. Με τη χρήση καρικατούρων, υπερβολών και αρκετών δόσεων ειρωνείας, η γελοιογραφία επιτρέπει στον καλλιτέχνη να υπονοεί πράγματα που θα ήταν επικίνδυνο να υποστηριχθούν εγγράφως. Σχολιάζει χιουμοριστικά, άλλοτε προηγείται προφητικά πάντοτε όμως, στοχεύει στον προβληματισμό. Για αυτό απευθύνεται στο πνεύμα του πολίτη, έστω κι αν προκαλεί γέλιο ή θυμηδία.

Ο Μποστ με την κριτική του ματιά απέναντι στην ελληνική κοινωνία, σημάδεψε την πορεία της ελληνικής γελοιογραφίας. Από τους οξύτερους σχολιαστές των πολιτικών δρώμενων της εποχής, στα σκίτσα του καλλιέργησε ένα προσωπικό ύφος έντεχνης λαϊκής τέχνης. Με μια πυκνή σύζευξη λόγου και σχεδίου, συνέθεσε τις φιγούρες του, με παραστατικό τρόπο, σ’ ένα χώρο δίχως προοπτική.

Σήμερα, ανάμεσα στους καλύτερους γελοιογράφους της γενιάς του, με το ξεχωριστό προσωπικό και αιχμηρό του ύφος, ο Γιάννης Δερμεντζόγλου σχολιάζει την επικαιρότητα μέσα από τα σκίτσα που δημοσιεύει στον Ελεύθερο Τύπο και το Ποντίκι. Αρνούμενος να τηρήσει αποστάσεις, προσφέροντας πολλαπλές προοπτικές για τα τρέχοντα ζητήματα, παίρνει ξεκάθαρα θέση απέναντι στην πολιτική επικαιρότητα. Η πολιτική ως τέχνη του κυβερνάν, ποιεί την πραγματικότητα και τα σκίτσα του, παράλληλα με τη γελοιογραφική τους διάσταση, ακολουθούν κατά πόδας. Υπέρμαχος της άποψης ότι το πενάκι στα χέρια του ριζοσπαστικού γελοιογράφου γίνεται εξαιρετικά σκληρό, υποστηρίζει την άποψη ότι η λογοκρισία είναι ο θάνατος του γελοιογράφου.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Υπάρχουν όρια στην ελευθερία του λόγου;

Στην αθηναϊκή δημοκρατία ουδείς επεχείρησε να φιμώσει την βωμολοχία του Αριστοφάνη εις βάρος δημοσίων προσώπων. Σήμερα, όμως, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα εγείρονται σημαντικά ερωτήματα ως προς της ελευθερία της έκφρασης.

Η ελευθερία του λόγου αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ελευθερία που εξασφαλίζεται στον καθένα να εκφράζει και να διαδίδει ελεύθερα τις απόψεις και τις ιδέες είναι ύψιστο αγαθό. Ο Γάλλος φιλόσοφος του Διαφωτισμού, ο Βολτέρος, θέλοντας να προβάλει την αξία της ελεύθερης γνώμης σε μια δημοκρατική κοινωνία έλεγε χαρακτηριστικά: << Κύριε, δεν συμφωνώ με όσα λέτε, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμα σας να τα λέτε ακόμα και με τη ζωή μου. >>

Στην εποχή μας, πάντως, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου το δικαίωμα αυτό τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η υπόθεση του αμερικανού εκδότη Λάρυ Φλινγκ, τα σκίτσα του Μωάμεθ, το κάψιμο της σημαίας, η σάτιρα του Λαζόπουλου και εσχάτως οι bloggers είναι κάποια από τα θέματα που προκάλεσαν αμφιλεγόμενες αντιδράσεις στο κοινό. Κεντρικός άξονας των συζητήσεων ήταν αν θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία της έκφρασης ή περιορισμός της υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Θα χρειαστεί να ξαναδιαβάσουμε τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον Τζον Λοκ, τον Ζαν Ζακ Ρουσό.

Η φιλελεύθερη κοινωνία, όπως την οραματίστηκε ο Μιλ, σέβεται απόλυτα την ατομικότητα και αποστρέφεται την <<τυραννία της πλειοψηφίας>>.

Το να βάζει κανείς κανόνες για να ορίσει την ελευθερία, ακούγεται εξίσου αφελές με το κάνεις πόλεμο για να διατηρήσεις την ειρήνη. Όπως και να το δει κανείς η ελευθερία της έκφρασης αυτοαναιρείται αν υπάρχουν περιορισμοί. Μόνο αυτοί που φοβούνται την ελευθερία είναι υπέρμαχοι αυτής της άποψης. Το ιδιαίτερο πρόβλημα με την παρεμπόδιση της ελευθερίας της έκφρασης είναι ότι πλήττει όλους τους ανθρώπους.

Ακόμα κι αν όλοι, έχουν την ίδια άποψη, εκτός ενός, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον φιμώσει. Ο καθείς είναι υπεύθυνος και κριτής των λεγομένων του. Έστω κι αν η πλειοψηφία είναι αντίθετη με τα λεγόμενα του εν τούτοις αυτός διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να τα εκφράζει.

Η ελευθερία της έκφρασης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη καθώς και το δικαίωμα του σατυρίζειν. Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν είναι εκ προοιμίου σε θέση να προσδιορίσει αυθαίρετα πού τελειώνει η κριτική και πού αρχίζει η προσβολή. Εξάλλου, το ζήτημα της προσβολή είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση του προσβληθέντος.

Χαρακτηριστική περίπτωση της σύγκρουσης ελευθερίας της έκφρασης και προσβολής είναι οι bloggers. Το νέο επικοινωνιακό πεδίο προσφέρει χώρο και αναγνωστικό κοινό για τη διατύπωση απόψεων που ενδεχομένως να ενοχλήσουν, να προσβάλλουν και να εκθέσουν ορισμένους στα πλαίσια της κριτικής. Ο μείζων κίνδυνος δεν είναι η ελευθεροστομία των bloggers αλλά να αποκτήσει η εξουσία ένα ακόμα όπλό για την κατάλυση των δικαιωμάτων. Οι πολίτες είναι εκείνοι που θα <<τιμωρήσουν>> όσους καταχρώνται την ελευθερία της έκφρασης. Οι bloggers θα αξιολογηθούν με κριτήρια δημοφιλίας ενώ η τιμωρία θα είναι η χαμηλή επισκεψιμότητα και τα σχόλια αποδοκιμασίας.

Ζητούμενο δεν πρέπει να είναι η χάραξη των ορίων στα μέσα έκφρασης αλλά η άρση τους. Ας αφήσουμε τον καθένα να εκφραστεί όπως επιθυμεί χωρίς να τον περιορίζουμε σε καλούπια. Μην ξεχνάμε ότι και η ίδια η γλώσσα πολλές φορές αδυνατεί να υπακούσει σε συμβάσεις και απαγορεύσεις. Όλοι θα πρέπει να αγωνιστούμε για τη διασφάλιση των ορίων της παρέμβασης της κοινής γνώμης επί της ατομικής, για την προστασία του ατόμου από κάθε είδους δεσποτισμό.

Πώς να ανακυκλώσετε το σαραβαλάκι σας

Όταν τελειώσει ένα σαμπουάν ανακυκλώνουμε τη συσκευασία του, αφού ολοκληρώσουμε την ανάγνωση εφημερίδων και περιοδικών τις στέλνουμε για ανακύκλωση. Τι συμβαίνει όμως όταν το όχημά μας ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να το πετάξουμε στα σκουπίδια ;

Στη χώρα μας, κυκλοφορούν πάνω από 1,5 εκατ. αυτοκίνητα ηλικίας άνω των 15 ετών, την στιγμή που ο μέσος όρος ηλικίας των οχημάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά βίας αγγίζει τα 13 χρόνια. Η ταχεία ανακύκλωση οχημάτων σκοντάφτει στις χαλαρές διατάξεις που επιτρέπουν την εγκατάλειψη οχημάτων σε δρόμους ή στην ύπαιθρο. Σαφής διαδικασία για την τιμωρία όσων εγκαταλείπουν τα οχήματά τους καταλαμβάνοντας δημόσιο χώρο δεν υπάρχει, ενώ συγχρόνως λειτουργούν παράνομα διαλυτήρια που στερούνται περιβαλλοντικών προδιαγραφών.

Που μπορεί όμως, να απευθυνθεί ο ιδιοκτήτης ενός παλαιού οχήματος, αφού δεν μπορεί να το τοποθετήσει σε έναν κάδο ανακύκλωσης ;

Η διαχείριση παλαιών οχημάτων θεσπίστηκε βάσει σχετικής Ευρωπαικής Οδηγίας και στην Ελλάδα θεσμοθετήθηκε το 2001. Σύμφωνα με την Οδηγία, την οργάνωση των συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης την έχουν οι ίδιοι οι παραγωγοί ή οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και στο πλαίσιο αυτό δημιουργήθηκε από τους επίσημους αντιπροσώπους και εισαγωγείς η Εναλλακτική Εταιρεία Διαχείρισης Οχημάτων Ελλάδας (ΕΔΟΕ). Πρόκειται για μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, που αποτελεί τον επίσημο φορέα ανακύκλωσης οχημάτων και εξουσιοδοτεί τα κέντρα ανακύκλωσης αυτοκινήτων. Η έννοια της ΄΄εναλλακτικής διαχείρισης΄΄ αναφέρεται στις εργασίες συλλογής, παραλαβής, μεταφοράς, επαναχρησιμοποίησης, αξιοποίησης και ανακύκλωσης των οχημάτων στο τέλος κύκλου ζωής. Το πρόγραμμα αποσκοπεί στην προστασία του περιβάλλοντος από τα χιλιάδες εγκαταλελειμμένα οχήματα που αποτελούν πηγή μόλυνσης για το περιβάλλον.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της εταιρείας, από τον Δεκέμβριο του 2004 που ξεκίνησε η λειτουργία της μέχρι σήμερα έχουν ανακυκλωθεί περισσότερα από 40.870 οχήματα, που προέρχονται από ιδιώτες και από δήμους. Μάλιστα, το 2007 παρέλαβε προς καταστροφή 50.534 οχήματα, μια αύξηση 173% έναντι του 2006.

Ο αριθμός των συμβεβλημένων με την ΕΔΟΕ εγκαταστάσεων ανακύκλωσης σε όλη τη χώρα ανέρχεται σε 39 σημεία, ενώ παράλληλα λειτουργούν 12 σημεία

συλλογής. Το δίκτυο της ΕΔΟΕ καλύπτει το 95% του πληθυσμού της χώρας.

Η διαδικασία

Η μόνη σας υποχρέωση ως κάτοχος παλαιού οχήματος είναι η παράδοση του οχήματος, έως τις 16 Δεκεμβρίου κάθε έτους, στις συμβεβλημένες με την ΕΔΟΕ εγκαταστάσεις επεξεργασίας- η οποία μπορεί να γίνει και από έναν εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό σας. Χρειάζεται ταυτότητα, άδεια κυκλοφορίας του οχήματος και οι δύο νόμιμες πινακίδες κυκλοφορίας, τα οποία παρακρατούνται από την εγκατάσταση και παραδίδονται στο υπ. Μεταφορών και την οικονομική εφορία, για να προχωρήσει η διαγραφή.

Με την παράδοση του οχήματος δίνεται στον κάτοχο βεβαίωση παραλαβής ενώ το πιστοποιητικό καταστροφής αποστέλλεται ταχυδρομικώς με την πάροδο 10-15 ημερών, ανάλογα με το χρόνο διαγραφής του οχήματος από την Διεύθυνση Μεταφορών. Το πιστοποιητικό καταστροφής αποστέλλεται επίσης και στην οικονομική εφορία του κατόχου.

Από τη στιγμή που το όχημα παραδίδεται προς ανακύκλωση, το αυτοκίνητο μεταφέρεται σε ειδικό χώρο όπου γίνεται η αποσυναρμολόγηση κάθε υλικού και η ταξινόμησή του σε ειδικούς χώρους ανάλογα με το υλικό.

ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ

Τιμή στην ελληνίδα αγρότισσα

Ειδική συνεδρίαση στη Βουλή με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας

Ειδική συνεδρίαση αφιερωμένη στην ελληνίδα αγρότισσα πραγματοποίησε η Βουλή στα πλαίσια του εορτασμού της Ημέρας της Γυναίκας που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Ο ρόλος της ελληνίδας αγρότισσας αναγνωρίστηκε και επισημάνθηκε η τεράστια συνεισφορά της στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Η ελληνική Βουλή αποφάσισε να αφιερώσει την συνεδρίασης της Τετάρτης 5 Μαρτίου στην ελληνίδα αγρότισσα. Αφορμή για την ξεχωριστή αυτή συνεδρίαση αποτέλεσε ο εορτασμός της Ημέρας της Γυναίκας. Για πρώτη φορά, η Βουλή αποφασίζει να ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα της αγρότισσας, που αποτελεί <<σημαντικό μοχλό ανάπτυξης της υπαίθρου>> όπως επεσήμαινε ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής. Στην συνεδρίαση, όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων και οι βουλευτές εξήραν το ρόλο της αγρότισσας, μιλώντας για τις θυσίες και τους κόπους που καταβάλλει για να ανταποκριθεί στις ανάγκες και στις υποχρεώσεις που έχει να αντιμετωπίσει.

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας, ανοίγοντας τη συνεδρίαση ανέφερε ότι η αγρότισσα << αποτέλεσε και αποτελεί τον ουσιαστικό συνεκτικό κρίκο της ελληνικής οικογένειας στην ύπαιθρο και στην ελληνική περιφέρεια.>> Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής που απέτισε ελάχιστο φόρο τιμής όπως είπε <<στις γυναίκες της υπαίθρου, του αγροτικού χώρου, του καθημερινού μόχθου.>> Τόνισε ότι οι αγρότες θα ενισχυθούν με 22 δις. ευρώ από τους κοινοτικούς πόρους τη νέα προγραμματική περίοδο.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου σημείωσε ότι <<η ζωή της αγρότισσας προσδιορίζεται από έναν έντονο κοινωνικό και φυλετικό καταμερισμό>>. Υποστήριξε ότι ο ρόλος της αγρότισσας είναι σημαντικός εάν η Ελλάδα θέλει να πάει σε μια άλλη αγροτική ανάπτυξη, προτείνοντας αύξηση των αγροτικών συντάξεων.

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στις αντιαγροτικές πολιτικές της Ευρωπαικής Ένωσης και της κυβέρνησης, σημειώνοντας ότι << εκτός από τις αγρότισσες, στην ύπαιθρό ζουν και οι εργάτριες γης, οι οποίες δεν καταγράφονται σχεδόν σε καμία στατιστική>>.

Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκος Αλαβάνος αναφέρθηκε στον μόχθο και στην προσφορά των γυναικών της υπαίθρου <<που δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες στα δικά μας χώματα που αγαπάμε>>. Ζήτησε να ληφθούν μέτρα για την ελληνίδα αγρότισσα που με το θηλυκό της μυαλό, όπως είπε, μπορεί να κάνει τα πάντα.

Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, κ. Γιώργος Καρατζαφέρης επέκρινε την κυβέρνηση που << δίνει στην αγρότισσα μηνιαία σύνταξη όσο χρειάζεται μια Αθηναία για να πάει για χτένισμα στο Κολωνάκι>>. Τάχθηκε υπέρ μιας νέας πολιτικής για την αδικημένη αγρότισσα, λέγοντας ότι όλες οι ωραίες ιδέες είναι γένους θηλυκού ενώ ό,τι είναι αρσενικό.

Η συμβολή της γυναίκας της υπαίθρου στην αγροτική οικονομία αλλά και στη διατήρηση αρραγούς του κοινωνικού ιστού στην περιφέρεια δυστυχώς, δεν έχει αναγνωριστεί δεόντως. Τα λόγια είναι πάντα ευπρόσδεκτα όμως σημαντικότερες είναι οι πράξεις που τα συνοδεύουν. Παρά το γεγονός ότι οι αγρότισσες εργάζονται χωρίς ωράριο, κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, δώδεκα μήνες το χρόνο, είναι υποχρεωμένες να παραμένουν για περισσότερο χρόνο στην εργασία, σε σχέση με άλλες εργαζόμενες, παρότι η φύση του επαγγέλματος θα επέβαλε το αντίθετο.

Με το νέο ασφαλιστικό, η γυναίκα τιμωρείται. Δεδομένου ότι η αγρότισσα υποχρεούται να ασφαλίζεται από την ηλικία των 21 ετών, με τα ισχύοντα ασφαλιστικά μέτρα οφείλει να εργάζεται 44 χρόνια για να βγει στη σύνταξη στα 65 έτη. Η αγρότισσα είναι η ηρωίδα των ημερών μας. Μπορεί να βγαίνει στη σύνταξη αλλά συνεχίζει αδιάκοπα να δουλεύει μέρα νύχτα στο χωράφι, αφού η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω είναι ξεκάθαρο ότι το καθεστώς συνταξιοδότησης πρέπει να αλλάξει. Η εξομοίωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης της αγρότισσας με τις υπόλοιπες εργαζόμενες στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η μείωση δηλαδή από τα 65 έτη στα 60 έτη είναι πράξη δικαιοσύνης. Οι αγρότισσες έχουν δικαίωμα να ξεκουραστούν, να χαρούν τους κόπους τους μετά από χρόνια επίπονης και σκληρής δουλειάς. Αναμφίβολα, ο τομέας των κοινωνικών δικαιωμάτων χρειάζεται ανανέωση. Το επίδομα τοκετού πρέπει αναμφίβολα να αυξηθεί ώστε να φθάσει το ποσό που δίδουν τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία. Επιπλέον, η παντελής έλλειψης υποδομών φύλαξης των παιδιών αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την είσοδο των γυναικών της υπαίθρου στην αγορά εργασίας και αποτελεί ένα από τα βασικά τους αιτήματα. Βασικό ζητούμενο είναι η παροχή κινήτρων για τη νέα αγρότισσα που θέλει να ζήσει και να δουλέψει στη γη που γεννήθηκε και ανατράφηκε.

Η ελληνίδα αγρότισσα δεν αρκείται και δεν θέλει τις υποσχέσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι η έμπρακτη στήριξη και αναγνώριση των κόπων που έχει καταβάλει. Πρέπει να τη θυμόμαστε και να τη τιμούμε κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα παλεύει κόντρα στο καιρό και τις αντιξοότητες για τα προς το ζην. Η συνεδρίαση της Βουλής ελπίζουμε να θεωρηθεί αφορμή για έργα και όχι για απλές αναφορές και ευχολόγια.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ;

Το νέο βιβλίο του Αλέξη Μητρόπουλου

΄ ΄Το τέλος του κοινωνικού κράτους ;

Η κρίση του κοινωνικού κράτους- σε μια χρονική στιγμή που το ασφαλιστικό κυριαρχεί και προβληματίζει- αλλά και το εάν η Αριστερά πρέπει να αποκτήσει κυβερνητικό πρόβλημα συζητήθηκαν, συζητήθηκαν με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου του καθηγητή Αλέξη Μητρόπουλου <<Το τέλος του κοινωνικού κράτους ; Αριστερά και Συνδικάτα μπροστά στην Απορρύθμιση.>>

Ο γνωστός καθηγητής εργατικού δικαίου Αλέξης Μητρόπουλος, στην κατάμεστη αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου παρουσίασε την Δευτέρα το νέο του βιβλίο <<Το τέλος του κοινωνικού κράτους ; Αριστερά και Συνδικάτα μπροστά στην Απορρύθμιση.>> που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Πλήθος ακαδημαϊκών, βουλευτών και απλών πολιτών ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του, αναγνωρίζοντας τη συνεισφορά του στο χώρος της ασφάλισης. Για το βιβλίο μίλησαν ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Νίκος Καραχάλιος, διευθυντής πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, ο Νίκος Κοτζιάς, συγγραφέας, ο Σπύρος Παπασπύρος, πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, ο Γεώργιος Τούσας, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου.

Ο συγγραφέας έχοντας πορευτεί τόσα χρόνια μέσα από τη συλλογικότητα που εκφράζουν τα εργατικά συνδικάτα, μας προσφέρει ένα βιβλίο που περιλαμβάνει βασικές απόψεις για το μέλλον της μισθωτής εργασίας, του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης ειδικότερα, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Είναι ξεκάθαρο ότι το μέλλον της κοινωνίας, οι συντάξεις και η ασφάλιση δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τραπεζική λογική. Το νέο κοινωνικό ζήτημα είναι αρμοδιότητα του δημοκρατικά δρώντος λαού, της πολιτικής και των εργατικών συνδικάτων, ενώ πρώτιστο καθήκον είναι ο επαναπροσδιορισμός των προβλημάτων. Στις σελίδες του βιβλίου, ανατρέπονται με τεκμήρια παγιωμένες βεβαιότητες, θίγονται ζητήματα που καλύπτουν ένας εύρος δραστηριοτήτων, μέσα από τις γνωστές και πάντα εμπεριστατωμένες αναλύσεις του Αλέξη Μητρόπουλου. Επιλέγει σκόπιμα να χρησιμοποιήσει μια γλώσσα απλή και κατανοητή στον πολίτη, αντί της ξύλινης ακαδημαϊκής που απευθύνεται μόνο στην ελίτ. Με την επιλογή αυτή, στοχεύει στο να παρακινήσει τον πολίτη να στοχαστεί πάνω σε βασικά κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Ο κ.Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε στο γεγονός ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, παρατηρούνται μεγάλοι κύκλοι μετασχηματισμού του καπιταλισμού που επηρεάζουν τόσο τη δεξιά όσο και την αριστερά. Χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας είναι η μετατόπιση των οικονομικών ζωνών επιρροής προς την ανατολή ( Ινδία, Κίνα, Ασία γενικότερα) όπου κυριαρχεί ο κρατικός παρεμβατισμός. Στόχος είναι να αναζητηθεί ο τρόπος που το πολιτικό θα επανακυριαρχήσει στο κοινωνικό και θα αντιμετωπίσει τα σύγχρονα προβλήματα που ανακύπτουν. Ο κ. Καραχάλιος μίλησε για την ανάγκη να περάσουμε από τη δυαδική κοινωνία των ανισοτήτων στην κοινωνία αλληλεγγύης. Ο κ. Κοτζιάς έκανε λόγο για την ιδιαίτερη σημασία του κοινωνικού κράτους ως στοιχείο εκπολιτισμού της ανθρωπότητας, δηλώνοντας ότι η στασιμότητα που παρατηρείται ισοδυναμεί με οπισθοχώρηση του ανθρώπου. Η εποχή θέτει το ζήτημα του κράτους σε νέες βάσεις, δίνοντάς του άλλη μορφή και περιεχόμενο.

Ο κ. Παπασπύρου, μέσα από τη ματιά του μαχόμενου συνδικαλιστή, κατέθεσε τις δικές του απόψεις για το θέμα. Ορμώμενος από μια φράση του βιβλίου, μίλησε για την αυτονομία των συνδικάτων. Έκανε λόγο για το τέλος του κοινωνικού κράτους, που ταυτόχρονα είναι η αρχή για την ανατολή της νέας μορφής κοινωνικού κράτους. Τόνισε ότι η πολιτική πρέπει να απομακρυνθεί από την επαγγελματικοποίηση και τα συνδικάτα από τα σενάρια και να στραφούν σε ρεαλιστικές προοπτικές. Αναφέρθηκε στη σημασία του βιβλίου, που πρέπει να νοηθεί σε συνάρτηση με τη κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται η χώρα μας.

Ο Αλέξης Μητρόπουλος ευχαρίστησε εκ βαθέων το κοινό που γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα για να στηρίξει το νέο του συγγραφικό πόνημα. Τόνισε ότι το αίτημα του καθολικού και πλήρους κοινωνικού κράτους, με τα αλληλοσυμπληρούμενα συστήματα εργασιακών σχέσεων, κοινωνικής εργασίας και δικαιωμάτων συνθέτουν το πεδίο των νέων προκλήσεων της δημοκρατίας. Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που παρουσιάζει συγκεκριμένα συμπτώματα παθογένειας μονόδρομος είναι ο ανασχεδιασμός ενός σύγχρονου, δυναμικού, οικονομικά ισχυρού και παγίως ανατροφοδοτούμενου κοινωνικού κράτους, πάνω στις γραμμές της αλληλεγγύης και της συνοχής.

Ένα βιβλίο απαραίτητο εργαλείο για τον συνδικαλιστή, τον οικονομολόγο, τον απλό πολίτη που ενδιαφέρεται να ενημερωθεί για τα κρίσιμα σύγχρονα ζητήματα.